Het spoor dat je wilt achterlaten? 

Ik zou tegen mezelf willen zeggen dat alle projecten die ik ben gestart inderdaad tot bloei zijn gekomen. Maar het zijn er zo veel dat het in mijn hoofd een regelrechte ramp is! Alles wat ik in de kunst heb bereikt, maakt me echter de gelukkigste man op aarde.

 

​

​

Een grafschrift?

"Wees niet jaloers, klootzak. »

​

​

​

​

Er zijn ontmoetingen die zonder waarschuwing in je leven opduiken, magische ontmoetingen die markeren. Mijn ontmoeting met Anton gebeurde natuurlijk, zonder kunstgrepen, als iets voor de hand liggend, een soort ontmoeting met voorbedachten rade. Over een week is het nog maar een jaar  dat ik contact met hem had opgenomen.  Ik wist toen nog niet dat hij in Frankrijk woonde en ik wist nog steeds niets over zijn geschiedenis, een druk en vruchtbaar verleden waarvan de volgende paragrafen  getuigen. Slechts één jaar. 

De eerste keer dat ik Anton ontmoette was bij hem thuis. Ik was in de war, I m'avais  maakte een weergave van het personage totaal ongegrond, vol vooroordelen gesmeed terwijl hij probeerde zijn werk te ontcijferen: een wellustige, hallucinerende en excentrieke fanaticus . Ver daar vandaan. Hij kwam langzaam naar me toe. Een verontrustende kalmte,  cc781905-5cde-3194-bb3b-136bad5cf58d_ geschoren door een Russisch accent, achter een gerookte bril en die geniale flits die sommige mensen hebben, te zeldzaam, te kostbaar, in een verbale vervoering , vergezeld van die glimp van waanzin die kenmerkend is voor de waanzin van leven en genieten van alles. Ik ging naar huis. Een kamer vol met poppen met sinistere menselijke figuren, veelkleurige pruiken, een stapel handboeien, lege lijsten en een heleboel niet-overeenkomende charmes. Hier geen introductie, rondjes lopen of inleidende verkooppraatjes. De eerste ongemakken zijn meteen gewist, de gemeenschappelijke plekken buiten gelaten. Ik belandde met twee vellen papier en evenveel flessen rood om het interview te beginnen. Anderen stonden al te wachten, eerder open. Een ontketening van enthousiasme begint dan, een verslindende passie. Een man die leeft. We vervelen ons niet. De tijd gaat te snel voorbij.

Anton is en blijft altijd 69 jaar, dat is niet te verzinnen. Voeg toe aan de libidineuze kerel dit jaar dierbaar voor Gainsbourg. Provocerend, losbandig maar niet corrupt. Proberen het personage terug te brengen tot een korte biografie zou zijn eigenlijke substantie wegnemen, maar je moet daar doorheen gaan om te proberen de contouren of het ectoplasma te begrijpen. 

Anton Solomoukha was  een multidisciplinair kunstenaar, lid van de Academie voor Schone Kunsten van Oekraïne, opgeleid in Kiev. Schilderen, tekenen, collage, fotografie, alle steun gaat daarheen. Bij zijn aankomst in Parijs raakte hij bevriend met Robert Doisneau en Henri Cartier-Bresson, twee ontmoetingen die zijn betrokkenheid bij de fotografie zouden beïnvloeden. Anton staat bekend als de uitvinder van een nieuw genre: "fotoschilderij", een combinatie van fotografische beelden en picturale kunst. Zijn ensceneringen, 'zijn mentale theater', zijn ondoorgrondelijke puinhopen, orgiastische verwikkelingen, waarin de weelde van menselijke vormen en karakters doet denken aan de grote klassieke meesters. Maar hier wordt de breuk met het classicisme verondersteld, beweerd en weloverwogen, om plaats te maken voor de paradox van compositie, voor hedendaagse kunst, door een esthetische provocatie van moderne wetten.

Gesublimeerd door een zwarte achtergrond, een roetachtige achtergrond die Caravaggio opgraaft, zijn werken ("La fille au bilboquet", "Les sexes des Anges", "I Fuck Your TV", "Roodkapje", "Odalisques"... zoveel suggestieve en bijtende titels) zijn dubbelzinnige vleselijke gedichten, absolute en gedeconstrueerde onzin, afwijkende absurditeiten die vorm geven aan deze vreemde amalgaam van het kitsch-universum en de verscheurde barok. De pose, net als het licht, getint met mysterie en symbolen, is picturaal, de foto is opgebouwd als een tableau, als een schilderij. De kunstenaar speelt met de oneindige mogelijkheden van digitale compositie.

Hoe werkt een dagvaarding van de KGB?

 

Overtreding heeft vaak een opzichtige kant: men overtreedt ook om opgemerkt te worden, men overtreedt een wet om gezien en geïdentificeerd te worden als een weerbarstig, zelfs rebels of dissident element, om zich te situeren in relatie tot een waardensysteem en in relatie tot een ethiek, een reeks gedragsregels.

Telefoongesprek. Uitnodiging voor een bijeenkomst in een groot hotel in Kiev. Een lege hotelkamer. Ik wacht 10 minuten. Er komen twee mannen aan. Het gesprek begint. Je voelt dat we je voor de gek willen houden. Ze stellen je hele makkelijke vragen.

- Ben je een patriot? Geen andere keuze dan te antwoorden,

- Zeker !

- Wil je enkele organisaties helpen die de vrede en stabiliteit van het land beschermen? ". En dan vertellen ze je: “Je moet je vrienden verraden, want ze zijn verdwaald. Het is om de samenleving te zuiveren van het rotte”.

Het is moeilijk om het ondersteboven te krijgen, ik heb mijn hele jeugd geleefd tussen de scherpste politici, jongens die alleen maar logen en uitblonken op dit gebied. Ik las Oscar Wilde, Nietzsche en ze overtuigden me ervan dat iemand die niet kan liegen een saai, oncreatief persoon is. Ik hou van creatie. De werkelijkheid is niets. Iedereen is in staat om de waarheid te vertellen, maar een leugen verzinnen is geweldig. Zes maanden lang hebben ze me regelmatig ontboden. Op een dag geven ze me een bandrecorder met spoelen. Ik was op een missie om de wormen uit mijn vrienden te halen en de gesprekken op te nemen. Natuurlijk heb ik nooit besloten om dit verraad uit te voeren. Onder het toeziend oog van een agent heb ik, terwijl ik met vrienden in een café dronken zat te worden, bewust de bandrecorder op tafel 'vergeten'. U moet weten dat de KGB in 1977 niet zo repressief was als in de tijd van Stalin. Bovendien was ik getrouwd met een Française, dat beschermde me een beetje. Hierna wilde ik de USSR verlaten voor Frankrijk. Mijn hele jeugd las ik Balzac, Flaubert, Maupassant, Céline, de gedichten van Apollinaire die ik uit mijn hoofd kende in het Russisch. Frankrijk was mijn tweede vaderland. Ook was mijn vrouw een inwoner van Guadeloupe. Ik heb twee visumaanvragen voor Frankrijk ingediend. Mijn vrouw was gemengd ras en daar speelde ik op. Ik beschuldigde de administratie ervan racistisch te zijn. In twee weken tijd heb ik twee visa voor één maand verkregen. Zo kwam ik in 1978 in Parijs aan.

 

Kun je ons "in het kort" vertellen over je bezoek aan Parijs?

 

In de USSR was er een anekdote: "de buitenlandse vrouw is niet voor de liefde, het is voor het visum". Toen ik aan een paar Franse studenten uitlegde dat ik mijn land wilde verlaten, waren ze allemaal erg enthousiast over het idee om een schijnhuwelijk te sluiten, om een "dissidente" artiest te redden van repressie. Mijn "witte" huwelijk is een echt liefdeshuwelijk geworden.

 

Ik ging naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Moskou met mijn volledige dossier om mijn verzoek al dan niet te valideren, te stempelen of niet. Ik kom vroeg aan, "schitterend" gotisch, stalinistisch huis, met de ster bovenaan. Ik wacht 5 uur. De persoon voor mij komt huilend het kantoor uit. Het visum werd hem geweigerd, net als alle mensen voor mij. De deur gaat open. Een kolonel neemt me van top tot teen op en biedt me aan om de volgende dag te komen, want het is 7 uur 's ochtends, het is het einde van zijn dag. Normaal ben ik gehoorzaam en nogal volgzaam, maar daar, ik weet niet waarom, zeg ik tegen hem: “Vandaag is het vrijdag, morgen is het zaterdag. Dit is Moskou. Ik woon in Kiev. Ik kan nergens slapen. Ik heb morgenochtend een retourticket en morgen is je bediening gesloten”. Hij vraagt me waar mijn accent vandaan komt. Ik antwoord hem: "Uit een mooie stad in het zuiden, uit Kiev." Hij antwoordt: “Goed. Je bent nog jong, je begrijpt er niets van, maar je mag me. Als je naar Frankrijk wilt, prima. Maar kom naar mijn kantoor, ik zal je mijn verhaal vertellen”. Haar verhaal duurde tot 07.00 uur. Ik was de laatste klant van zijn carrière. Hij haalde de fles wodka tevoorschijn, de kaviaar. We waren de hele nacht dronken en zongen Oekraïense liedjes. Zo kreeg ik mijn visum.

Ik ga terug naar Kiev, het regent. Terwijl ik door een park loop, zie ik een grote anti-Sovjet van die tijd, een dissidente activist (die minister van Cultuur werd toen de USSR viel), Ivan Dziuba. Ik had hem al twee keer eerder ontmoet.

 

Terwijl ik naar hem toe loop, komt er een KGB-man uit het niets en zegt: "Je kunt met hem gaan praten." Gestresst door de situatie antwoordde ik dat ik hem niet kende. Hij vraagt me naar hem te luisteren. Ik vraag hem of het moet. Hij antwoordt: “Nee, maar ik weet dat je vandaag je visum voor Frankrijk hebt ontvangen. Je vader hielp me bij het verdedigen van mijn proefschrift op de universiteit, ik wil je de gunst teruggeven. Maandag zal de KGB u onder elk voorwendsel komen arresteren. Uw visum wordt geannuleerd. We hebben het u gegeven, maar het is een strategie om Unesco te misleiden, om hen te laten zien dat we een vrije samenleving zijn. We geven visa uit, maar vreemd genoeg willen mensen “niet meer weg”. Je hebt twee dagen. Ga meteen weg”. Ik ga terug naar Moskou, dit keer met mijn vrouw. Ik heb geen kaartjes voor Parijs... In een kantine ontmoeten we een vrouw, secretaresse bij de Franse ambassade:

'Wil je dat ik je verstop bij de ambassade? Ik kan kaartjes voor je regelen, maar pas over 5 dagen”. Wonder ! Deze vrouw is een goede vriendin geworden. Dankzij haar ben ik in 1978 in Parijs. Twee uur later passeer ik voor de rechter van het 9e arrondissement (ik logeerde in de rue des Martyrs). Ze vertelt me dat ze niets tegen me heeft, maar voordat ik me het document geef dat de aanvraag voor nationaliteit goedkeurt, moet ik naar de DST (Direction de la Surveillance du territoire). Ondersteund door een bevriende vertaler ga ik de administratie in. Ze geven me een enquête om in te vullen. Ik ben uitgeput. Vervolgens wordt mij gevraagd of ik betrekkingen heb met communisten. Ik vertel ze: "Ik ga dat niet invullen!" Het is alsof ik uit China kom en je me vroeg of ik relaties had met Chinezen! ". De situatie ontspant. Mijn komst is een reeks wonderen! Ik ga van een zwart-witte wereld naar een kleurenwereld. Het is te mooi. Maar schoonheid is kwetsbaar en ik geloof nog niet dat dit wonder kan blijven bestaan.

 

Je wreef de schouders met Doisneau en Cartier-Bresson. In welke omstandigheden?

 

Om zijn doodzieke stafchef te vervangen, wilde Jacques Chirac, destijds burgemeester van Parijs, hem vervangen door iemand "die de hoofdstad op zijn duimpje kende". Een van zijn familieleden komt als een grap naar buiten: “De brandweercommandant! ". De volgende dag wordt mijn vriend Jean-Eudes Rabut (socialist), brandweercommandant, chef-staf van de burgemeester van Parijs. Hij is getrouwd met een hele goede vriend met wie ik exposeer. In die tijd exposeerde ik series grote schilderijen over de hele wereld, van Parijs tot New York. Het was tijdens een van mijn tentoonstellingen in de Orangeries de Bagatelle dat ik Jacques Chirac ontmoette. Op een dag vraagt hij me: “Wat is Oekraïens, is het een beetje Russisch?”. Waarop ik antwoord: “En Italië, is dat een beetje zoals Frankrijk? ". (Op dit moment viel de Sovjet-Unie en het stadhuis van Kiev, plotseling helemaal opnieuw opgebouwd, wilde op het internationale toneel bestaan. De burgemeester vroeg me toen om de link te leggen met het stadhuis van Parijs.

Daarom werd ik in de jaren 1988/89 uitgenodigd in de salons van het stadhuis van Parijs, waar ontmoetingen met de kunstenaars elke donderdag en vrijdag werden gehouden. Op een avond verwelkomt Jacques Chirac me hartelijk in een schort terwijl hij oesters opent.

Hij vraagt me om naast een man te gaan zitten met een pet, een sigarettenpeuk aan zijn tandvlees, zuipend. Ik ben teleurgesteld. Er zijn genoeg meisjes, waarom zou je me naast deze man zetten? Ik vraag hem dan wie deze man is:

- Dit is Robert Doisneau

- Ah oke, oke, prima, ik ga! (Ik vraag dit fotografiegenie om mijn Frans te verontschuldigen. We praten over de principes van visuele compositie. We komen aan bij de "Baiser". Hij vertrouwt me toe:

"Oh de kus! Dit is de marteling van mijn leven. Die klootzakken, ze klagen me altijd aan. En wie ben jij? Wat is dit accent? ".

Hij had dezelfde stem als Edith Piaf, nasaal maar schattig. Achter zijn ogenschijnlijk slechte humeur was er iemand die zorgzaam en zorgzaam was. We deelden deze burgerlijke, klassieke opvoeding. We zagen elkaar daarna regelmatig.

Ik zag het voor het laatst bij de uitgang van Picto. We spraken amper twee minuten. En hij, die me nooit formeel heeft aangesproken, zei tegen me: "Pas op voor overwerk". Hij stierf twee maanden later.

Op een dag nodigt een vriend me uit om naar een tekententoonstelling te gaan. Zoals gewoonlijk beginnen we tussen kunstenaars door de werken te analyseren. Op dat moment beheerste ik het Frans nog niet helemaal, vooral om een technisch gesprek voor gevorderden over tekenen te voeren. Een man naast ons, die eruitziet als een aristocraat, scant ons met zijn doordringende oog. Plotseling vraagt hij me of ik een ontwerper ben. Ik antwoord hem "bescheiden" dat ik de op een na beste ontwerper ter wereld ben! Ik stelde hem toen voor om deel te nemen aan de tekensessies van naaktmodel, die we regelmatig deden met bevriende schilders, in mijn atelier in Bastille. Zes maanden lang wisselden we onze ideeën uit over tekenen, over de verschillende scholen, tijdperken en meesters. Deze man was Cartier-Bresson.

 

Uw projecten?

 

Ik ben eeuwig ontevreden over de middelen van beeldtaal. Naar mijn mening biedt het vrouwelijk lichaam het grootste palet aan beeldcreatie. Met poëzie kunnen we alles zeggen, het is een hele uitdaging.  Misschien waag ik het ooit om mijn droom te realiseren, een autobiografische en paradoxale fotoroman.

 

GRATIS ONDERHOUD

Wat is foto-painting voor jou?

 

Van huis uit ben ik schilder. In Sovjet-Oekraïne, waar ik ben opgegroeid, moesten alle studenten Schone Kunsten een academische opleiding volgen in tekenen, schilderen en vervolgens compositie. Sinds 2005 bestaan al mijn projecten uit het bewust construeren van reeksen samengestelde fotobeelden. Elke foto is opgebouwd uit meerdere onafhankelijke elementen die ik vrijwillig verenig om een scenische compositie te definiëren. Deze benadering is waarschijnlijk vergelijkbaar met Neo-happenings (collectieve improvisaties die in de jaren zestig erg in de mode waren).

 

Als we lezen dat jij de maker bent van het fotoschilderij, wat denk je dan?

 

Ik ging uit van dit postulaat “Het is niet de kunst die de natuur kopieert, het is de natuur die de kunst kopieert” (O.Wilde). (Ik zoek een universum, soms gestructureerd en mechanisch, soms overbelast en organisch (geen keuze is onschuldig) - dit zijn de tegenstrijdige patronen van mijn mentale theater.  spanningen, passend bij het oorspronkelijke idee. (Mijn gedigitaliseerde fantasmagorieen zijn meer een barokke allegorie (bijna polytheïstisch), die een visie projecteert van een bedrieglijk subjectivisme, bij uitstek pictorialistisch.

Vaak droom ik van Allegorie. Deze antithese van de kunst, deze 'esthetische aberratie' wordt er voortdurend van beschuldigd zich te wagen in het verboden gebied: de hedendaagse kunst.

Het verscheen als een reactie op een gevoel van wanhoop tegenover esthetiek, filosofie, moraal en zelfs traditionele mystieke stromingen. In feite vertegenwoordigt de Allegorie de ruimte tussen het heden en een onherroepelijk verleden, een spiegelonderzoek naar de moderne fascinatie voor mythische onderwerpen... Een houding die noch frivool noch dom is.

 

Hoe ben je academicus geworden?

 

Mijn vader werkte op het secretariaat van Chroesjtsjov (toen de eerste secretaris van de Communistische Partij van Oekraïne). Van tijd tot tijd verzamelde de hele kliek zich in ons appartement om hun magen te vullen. Tijdens een goed verzorgd diner zegt de familielegende dat op de vraag van Kroutchev “Anton, wat voor werk wil je later doen? », antwoordde ik met de naïviteit van mijn 5 jaar « Ik wil een visser worden ». Kroutchev wierp me toen deze zin toe: “In werkelijkheid zijn er twee nobele titels: de maarschalk en de academicus. De rest is onzin." Met het ouder worden heeft vissen me teleurgesteld. Dus gaf ik in 2009 toe aan de aanhoudende voorstellen van mijn academische vrienden om zich bij hen aan te sluiten. Het was toen nodig om 75% van de stemmen te halen, ik behaalde 100% (Ze waren waarschijnlijk slecht wakker).

 

Het naakt was geen probleem voor hen?

 

Niet echt. In de Oekraïne van 2009 waren enkele transgressieve projecten eerder welkom, omdat het eigenlijke probleem was om de erfenis van de USSR weg te vagen. De Sovjet-artistieke school was goed gebouwd, maar te academisch en ondoorzichtig. Het stond in tegenstelling tot hedendaags onderzoek. Want in Europa wordt de kunstbeoefening al decennia lang gedomineerd door bepaalde sleutelideeën, zoals de vrijheid van meningsuiting of het primaat van de vorm. Deze periode, die wordt geassocieerd met neo-postmoderniteit, zal een nieuw tijdperk openen van barsten van vormen en stromingen over de hele wereld, zoals in Oekraïne. Als er geen passie is voor hedendaagse kunst, is het misschien ook niet nodig om er gepassioneerd over te zijn. We worden veel enthousiaster als we het hebben over Houellebecq, Jeff Koons of de nieuwste Lars Von Trier... Wat als dat hedendaagse kunst was? En dan is kunst ook geneeskunde, timmerwerk en banketbakkerij. Ik hoop dat het verlangen naar spot zich zal uitstrekken tot vele aspecten van artistieke creatie, zonder de vooroordelen of de smaak van het publiek te sparen.

 

Hoe wordt de zoon van een Sovjet-apparatchik een provocerende hedendaagse kunstenaar?

 

Op 6-jarige leeftijd ontving ik met het grootste geluk de zilveren medaille voor de beste tekening ter wereld in Tokio. Mijn onverschilligheid voor dit onderscheid veranderde volledig toen een vriend van mijn vader uitriep: 'Nu wiskunde, natuurkunde en scheikunde, in de prullenbak! Anton wordt schilder”. Dit idee sprak me meteen aan. Toen, toen ik 7 jaar oud was, leerde ik dat alle gesproken of geschreven zinnen beperkt waren tot alleen de indicatieve, vragende of uitroepende modi. Dit stelde me vreselijk teleur. Mijn mogelijke carrière als schrijver kwam in gevaar. Het schilderen bood me een grotere openheid.

 

In sommige projecten beweert u een "pornograaf" te zijn, wat betekent dat?

 

Geobsedeerd door mijn werk, sta ik op technische virtuositeit, mijn mysterieuze en perverse verbeeldingskracht en de expressiviteit van picturaal materiaal. Het woord pornografie werd bedacht in het tijdperk van de Verlichting en kan worden gedefinieerd als: "Een zelfgenoegzame weergave - van seksuele aard - van obscene onderwerpen, details, in een artistiek, literair of cinematografisch werk". Vervolgens verwees het meer specifiek naar studies over prostitutie. Naar mijn mening zijn de echte pornografie (in de zin van de Verlichting) de veelgeprezen posters van presidentskandidaten die op muren en billboards worden getoond. Wat betreft de presentatie van naakte lichamen, kan ik 1000 tegen 1 wedden dat op de schilderijen van het Louvre geen enkele beha, noch een enkele onderbroek/slipje te zien is. Mijn fotografische beelden zijn syntheses van mijn meditatieve visie, simulacra van de werkelijkheid. Alles wat niet nodig is, omdat het schadelijk en/of pervers is, is dus nodig juist door een dichotomie - welkom en wenselijk. Als kunst destructieve hartstochten opwekt, is dat bijna altijd vanwege politieke of religieuze oppositie, puritanisme of intolerantie. Nooit eindelijk voor de inhoud. Hij wordt als zondebok genomen, hij symboliseert de te vernietigen vijand.

 

Dispuut dan?

 

Contesteren in de kunst betekent het doorbreken van taboes, vooroordelen of traditionele visies op vervlogen tijden. (Mijn "enscenering" concentreert zich op enkele vierkante centimeters op het commentaar op de relatie tussen het lichaam en het kwaad, kunst en kwaad. Ik zoek de formule van iconografie van intense schoonheid. Provocerend spreek ik van pornografie, maar ik denk meer na over het idee van grensoverschrijding dan over het idee dat wordt opgeroepen door dit soort beelden. Elke kunstenaar zoekt zijn eigen taal, zijn symbolen om zichzelf uit te drukken. De taal waarmee ik mezelf het beste uitdruk, is het vrouwelijk lichaam. Ik denk dat je er alles mee kunt zeggen het lichaam van een vrouw, het is een universele taal. Bovendien hebben al mijn modellen een engelachtige substantie, wat bijdraagt aan goddelijke verlichting in mijn werken. Joel Peter Witkin zei ooit: "Ik schokte hem, dat betekent dat de foto goed was. Kunst moet je ogen en om je ogen te openen moet je met je vingers klappen, anders blijven mensen blind.”

 

Sommige foto's zijn gemaakt in Tsjernobyl, enige anekdote over deze shoot?!

 

Tsjernobyl was en blijft voor mij als een verlaten en verraden gebied. Ik ging naar deze vervloekte plek om te overtreden, om de ethische of morele Rubicon te overschrijden, om een wet niet te respecteren, om me niet te conformeren aan regels die als vanzelfsprekend werden beschouwd, geïntegreerd en door iedereen aanvaard, om een grens te overschrijden, een verboden lijn, de meest voorkomende willens en wetens, door op een venijnige en soms ironische manier vraagtekens te zetten bij de regel of regels die zo ogenschijnlijk met voeten worden getreden. Als een automaat nam ik honderden foto's waar in 22 jaar bijna niemand een voet had gezet. Plots besefte ik dat ik alleen was, dat de twee technici die me vergezelden, nadat ze vijf flessen wodka hadden gedronken, verdwenen waren. Ik voelde een diep gevoel van leegte, bijna een afwezigheid van de wil om te leven. De zon ging onder, dieren en vogels begonnen geluiden te maken, de natuur werd heel verdrietig. Ik klom op het dak van een gebouw terwijl ik wachtte op de bus die ons had gebracht. Toen de nacht bijna viel, zag ik plotseling de koplampen. Ze waren al uren naar me op zoek. De armen, ze waren wanhopiger dan ik!

​

​

​

​

- Zoek het vervolg van Anton Solomoukha dansNormaal tijdschrift nr. 5 -