JULIEN BENHAMOU

Kun je iets vertellen over je achtergrond?
Voor mijn 13e verjaardag kreeg ik een camera aangeboden en ik werd meteen verliefd op het onderwerp. Door deze doos vast te houden wilde ik meteen creëren. Ik was niet begaafd voor schilderen, tekenen, beeldhouwen, maar fotografie… het leek heel eenvoudig om beelden te maken en ik was meteen geïnteresseerd. Tijdens mijn studententijd ontwikkelde ik mijn kleine fotolab. Meer dan het object op zich, stelde fotografie me in staat om mensen te benaderen, hen te vragen te poseren, waardoor er verbanden ontstonden. Ik was nogal verlegen, maar op de universiteit en daarna op de middelbare school werd dankzij het apparaat een zeer sterke sociale band geweven. En nog steeds stelt de foto me in staat om naar mensen te gaan die ik anders nooit had kunnen benaderen. Na de middelbare school ben ik fotografie gaan studeren in Parijs, in het 15e arrondissement, vrij technische studies. Na mijn afstuderen werd ik assistent. Ik assisteerde met name François Rousseau, Valérie Belin, toen mode- en reclamemensen. Kort daarna begon ik portretten te maken voor tijdschriften, ter illustratie van interviews. Eigenlijk was ik veel op zoek naar mezelf in deze discipline. Ik ging naar mijn eerste ballet toen ik 27 was, en daar, openbaring, zei ik tegen mezelf dat de artiesten op het podium hele goede modellen zouden zijn met sterke beelden. De volgende dag schreef ik een project dat ik presenteerde aan de Opera van Parijs. Ik zat helemaal niet in het midden. Ze gaven me een afspraak en het ging zonder meer heel goed. Ze valideerden het project: vaste portretten, close-up zittende dansers. En dit project werd gepubliceerd in het tijdschrift van de Opera in portfolio. Een agent van het Ministerie van Cultuur kwam dit project tegen en bood me aan om in de etalages van het Palais Royal te exposeren, in de vorm van een tweeluik. Ik had slag op slag van geluk! Dat was 8, 10 jaar geleden! Steeds vaker vroeg de Opera mij productietesten uit te voeren tijdens de voorstelling, tijdens de voorstellingen. Het is een hele klus, je moest de dans echt kennen! Dus ik heb veel nagedacht, ik heb verschillende tests gedaan, de eerste met vreselijke bewegingsgrepen. Bij opera, en vooral bij klassieke dans, moet je het juiste moment, de juiste beweging vastleggen. Na enkele mislukkingen waren de resultaten zeer overtuigend en kreeg ik verschillende projecten toevertrouwd. Ik ging zo terug naar de Opera. Ik maakte foto's voor de pers, programma's, posters. En sindsdien werkt het prima. Ik smeedde banden met de dansers, dus ik wilde persoonlijke projecten doen, meer intieme sessies. Ik kom uit de portretfotografie met een visie doordrenkt van mode en ik fotografeerde deze dansers als sterren, zoals voor editorials, niet zoals dansbladen. Ik gebruikte maillots, maar de houdingen waren niet vast, ik werkte aan een beweging terwijl ik die sublimeerde, en daar kwam deze singulariteit vandaan.

Ben je gecategoriseerd als een dansfotograaf?

Ik beschouwde mezelf eerst als een portrettist, maar sinds 3 jaar ontwikkel ik een artistiek project. Ik ga weg van het portret en de representatie van de persoon om beelden te creëren waarin ik lichamen gebruik. En ik werk eigenlijk al 3 jaar naakt, iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik had nog nooit dit deel van de fotografie geopend dat oneindige mogelijkheden biedt.

Hoe benader je je modellen?
Ik ben altijd erg gevoelig geweest voor de schoonheid van lichamen, voor lijnen, voor vormen, vrouwelijk of mannelijk. Als ik fotografeer, heb ik niet het gevoel dat ik alleen de touwtjes in handen heb. Ik maak een foto en als ik een resultaat krijg dat ik leuk vind, ga ik naar het model en praten we erover. Hij brengt me op ideeën, het is een hele samenwerking! Ik betrek mijn modellen die kunstenaars zijn, ik werk niet met modellen. Ze hebben een creatieve rol in het beeld. Helemaal aan het begin vraag ik ze om te improviseren. Ik vertel ze dat het is om mijn instellingen aan te passen, mijn licht in te stellen, maar vaak komt dat omdat ze hun eigen gebaren hebben en ik die kan gebruiken. Ik heb een basisidee met fotografische of picturale inspiratie. Ik laat ze het oorspronkelijke idee zien zodat we ons er gaandeweg van losmaken en door samen uit te wisselen een andere kant op kunnen.

​

​

​

- Zoek de voortzetting van Julien Benhamou inNormaal Tijdschrift n°7 -