Volgens de enige bekentenis die op zijn site aanwezig is, een valse pretentie van biografische elementen, is de poging om het personage uit te leggen absurd en zinloos. “Een biografie zou nutteloos zijn. De Turk werd gewoon op een nacht geboren terwijl hij per ongeluk luid door een koptelefoon luisterde naar de inleiding van de Johannes Passion van Johann Sebastian Bach. Er is niets buiten deze belangrijke gebeurtenis, niets buiten dit verlangen, deze breuk. Al zijn werk is sindsdien gewijd aan wat hij voelde tijdens die ongeveer acht minuten, gewijd aan de meest authentieke en getrouwe "heruitzending" van deze Passie die die avond werd geboren. Dit is echter een van de weinige tastbare waarheden die uit zijn woorden en zijn foto's naar voren zullen komen.

De Turk is een fenomeen, een entiteit op zich, een uniek en onregelmatig concept. Proberen het samen te vatten in een samenvattende en uitputtende biografie zou inderdaad een illusie zijn. Alleen zijn pseudoniem is een mysterie, en hij handhaaft het. Vraag hem naar die naam van theater en je krijgt altijd een ander antwoord, alsof de verbeeldingskracht van de toeschouwer of de gesprekspartner belangrijker is dan kennis, alsof de nep het gevolg is van een sterker creatief proces dan de ware, de leugen van de waarheid. Vormgeven en modelleren van het neppe, om dichter bij het echte te komen, het kunstgreep sublimeren om esthetiek te creëren, hier is geen aanklacht, geen ander doel dan het artistieke schoonheidsideaal. Mooi of lelijk, wat dat betreft. De waarheid is dystopisch: het tentoonstellen van de mens, naakt zoals hij is, in een donkere wereld. Lelijk, mooi, vies, walgelijk, slecht, subliem, extreem, tegenstellingen trekken hem aan, geen matiging, alles is overdreven. Prostituees, mimespelers, pooiers, clowns, zelfmoordenaars, verschoppelingen, absurde en pathetische wezens bewegen zich op een podium waar de esthetiek wordt aangescherpt.

Als een spiegel voor de wereld, een weerspiegeling van onszelf, waarbij de drager lacht om het onderwerp, het object, de toeschouwer die alleen maar kan worden onderworpen, gestoord, ontroerd, omdat hij het is over wie 'het gaat'. Hier is het naakt geen canon van schoonheid, het is de menselijke conditie, de esthetiek van het onzuivere in een wereld van na de eeuw. Hij is zelf een personage in zijn eigen foto's, een actieve acteur in zijn mentale theater, de Turk, authentiek, trouw, opzichtig, in een heilig en profaan tafereel, God, Jezus, Bach, Elvis, Duchamp... Hij schept een wereld , zijn imago, hartstochtelijk, waanzinnig. Overdreven, klusjesman, schilder, binnenhuisarchitect, visagist, tragedieschrijver, Le Turk is de meest eigenwijze Franse fotograaf. De inspiratie voor zijn scènes haalt hij uit de Franse geschiedenis, uit het circus en het cabaret in Pigalle-stijl, uit de Parijse opstanden, de 'commune van Parijs' van Christus tot Burlesque. Zijn universum is geïnspireerd door strips, films van Jeunet en schilderijen van Otto Dix of Jérôme Bosch. En ook al zijn zijn foto's puur geënsceneerd, toch zijn het gestolen levensscènes, een vastgelegd moment, een overwonnen moment, gemaakt van karton, hout, polystyreen en diverse accessoires. We ontmoetten Le Turk de dag voor de opening in een kortstondige galerij in de buurt van het St Lazare-station, in mei 2015. Toen kwam een jonge man van in de dertig, met een ruige capillariteit, uitgedost in een jasje vol met onderscheidingen en militaire medailles en een jurk met gat in de billen. Na enkele vragen waarbij de man het mysterie over zijn leven en zijn werk handhaaft, altijd een acteur op een vast theaterpodium, ontdekken we een aantrekkelijk, briljant, gepassioneerd, authentiek en ondanks alles oprecht karakter.