 |  |  |  |  |  |  |
|---|---|---|---|---|---|---|
 |  |  |
PORTRET
Olivier Valsecchi is een Franse fotograaf geboren in 1979 in Parijs, die nu werkt en woont in Toulouse. Olivier raakte eerst geïnteresseerd in muzikale creatie voordat hij zich tot fotografie en zelfportretten wendde. Sinds enkele jaren richt hij zich op het menselijk lichaam en combineert hij fotografie met beeldhouwkunst. Door zijn beelden komt een energie naar voren die wordt onthuld door licht. In 2010 maakte hij naam met zijn serie DUST (twee jaar later beloond met de Hasselblad Masters Awards), een serie, duidelijk geïnspireerd door de chaostheorie, met een clair-obscur rechtstreeks uit de renaissance.
De kronkelende lichamen worden bekroond met een stofwolk, waardoor ze een surrealistisch aspect krijgen, een soort nevelvlek, synoniem met geboorte en dood. In Klecksography, zijn volgende serie, zet hij dit idee van sculptuur op het menselijk lichaam voort, geïnspireerd door de methode van de Zwitser Hermann Rorschach, die de inktvlekken die op het papier ontstaan gebruikte om mogelijke dementie of schizofrenie op te sporen. . Olivier besluit dan om volledige speelruimte te geven aan wat hij de "innerlijke vijand" noemt, dit deel van de duisternis dat in ieder van ons aanwezig is. In 2012, in zijn derde reeks, TIME OF WAR, behield de Franse fotograaf het visuele van DUST, maar verliet hij de wereld van chaos voor die van transmigratie. Het werk van Olivier Valsecchi wekt steeds meer interesse in de wereld van de fotografie, zowel bij de pers als bij curatoren.
EXCLUSIEF INTERVIEW
Wat is de Valsecchi-stijl?
Ik hou ervan als een foto er niet strikt uitziet als een foto, maar uit de realiteit komt, uit codes. Ik hou van Ken Hermann en Jim Naughten die werken aan Fine Art-rapportage. Ik hoorde over mijn werk in deze bewoordingen: "Het is heel moeilijk te beschrijven, je moet het zien." Ik vind het leuk omdat ik niet ben vergeten dat fotografie een visuele kunst is, dus het moet tot de ogen spreken voordat het tot de oren spreekt. Ik zou graag zeggen dat ik tegenstellingen combineer: mooi en bizar, klassiek en abstract, eenvoudig en spectaculair. Ik doe fotografie die zich uitstrekt tot tekenen, beeldhouwen, schilderen, performance. Ik probeer meerdere kunstvormen te omarmen door middel van een enkel beeld. De stijl evolueert in een carrière, volgens de verlangens en de veranderingen die in jou plaatsvinden. Anders doen we toch altijd hetzelfde?
Je artistieke invloeden (cinema, literatuur, kunst...)?
Mijn invloeden zijn niet direct voelbaar in mijn werk. Het gaat meer om vertrouwdheid met betoverende en vrije personages zoals David Lynch, Nina Hagen, Kafka, kunstenaars die hun eigen universums en hun eigen pad hebben gecreëerd. In termen van fotografie zou ik Jeff Bark citeren. Een echt werk van licht, nauwkeurig, stipt. Naar mijn mening herwaardeert het de definitie van fotografie, namelijk schrijven met licht.
Wat inspireert je in deze lichamen?
Ik denk niet zo. Het lichaam is een materiaal dat moet worden verlicht, wat me zal helpen bij het samenstellen van een foto. Het interesseert me natuurlijk iets meer dan plastic of klei, want we spelen in een intieme zone, en dat is het enige dat het model en ik vanaf het begin gemeen hebben: ons lichaam. Zodat ik mezelf in hem kan verplaatsen, ik mezelf kan identificeren. Maar het is niet het lichaam waarnaar ik op zoek ben, zelfs niet de emotie ervan, dat is de rol van naaktfotografie. Ik zoek de emotie van het beeld. Het is een heel andere baan. Het lichaam moet in mijn beeld passen. Hij is het object en niet het onderwerp van het beeld. Wat mij interesseert is de confrontatie met de realiteit en het surrealisme. Bedenk dat ik door mijn foto's een parallel universum heb gecreëerd, uit elementen van de werkelijkheid. De spieren, de zenuwen, het vlees, zijn zoveel ingrediënten die een realiteit terugbrengen waarin ik het fantastische zaai.
- Zoek de voortzetting van Oliver Valsecchi inNormaal Tijdschrift n°4 et n°7 -
